Ik ben kleinkind van zgn. ‘foute’ grootouders – en ik ervaar nog dagelijks de gevolgen van hun destijds desastreuze keuzes…
Hier ben ik open over in veel van mijn blogs; het hartverscheurende verleden van mijn ouders en grootouders. En daarnaast over mijn eigen leven. Wat dit voor mij (heeft) betekent, als 3e generatie.
Bevrijdingsdag geldt niet voor iedereen. Voor een grote groep Nederlanders is dit nog steeds een Zwarte Dag in hun bestaan en begon na 5 mei de hel.
‘Fout’ betekent hier Nederlanders die ervan werden verdacht tijdens de Tweede Wereldoorlog met de Duitse bezetter te hebben gecollaboreerd. Eind mei 1945 werden zo’n 150 duizend Nederlanders opgepakt!
De vader van mijn moeder besloot zich tijdens WOII voor de Liefde, een buitenechtelijke relatie, te laten naturaliseren tot Duitser, waardoor zijn hele gezin in Nederland ook de Duitse nationaliteit kreeg. Hierdoor belandden zij, t.w. mijn oma, mijn moeder en haar zusje, allemaal in kampen, meteen na Bevrijdingsdag. Mijn opa kwam zelf in de gevangenis terecht nadat hij deserteerde uit het Duitse leger.
De ouders en tante van mijn vader werden om economische redenen lid van de NSB zonder hierin actief te zijn, maar gaven het lidmaatschap niet op. Mijn grootvader hielp zelfs vele Joodse mensen aan voedsel en had contact met de ondergrondse. Ook zij belandden meteen na 5 mei 1945 in kampen en mijn opa jarenlang!
In de kampen werd geen onderscheid gemaakt. Hier vonden dagelijks afschuwelijke gebeurtenissen plaats: het onthouden van voedsel en medische zorg, zware mishandelingen, vernederingen, seksuele intimidatie en verkrachtingen.
Het heeft mijn grootouders en hun kinderen (mijn ouders) zwaar getraumatiseerd en ze hebben geen ‘normaal’ leven meer kunnen leiden….
Het waren welgestelde families, maar al hun bezittingen werden afgenomen… en kregen ze niet terug.
Mijn vader en moeder zijn als kind vaak uitgescholden als landverraders en werden (later) op diverse manieren afgewezen door de maatschappij. Mijn moeder, die dus ineens Duitse werd, moest zich op latere leeftijd elk jaar melden bij de vreemdelingendienst, onderging hier wederom vernederingen en kon moeilijk een baan krijgen. Ze waren alleen maar kind van…..
Dit, de onverwerkte trauma’s en pijnen van mijn (voor)ouders, zit in mijn DNA!
We erven van onze biologische (voor)ouders naast fysieke kenmerken zoals bijvoorbeeld de lichaamsbouw, of kleur van de ogen, ook hun onverwerkte trauma’s en pijnen bij de conceptie.
De emotionele erfenis kan bestaan uit een combinatie van angsten, nachtmerries, verlangens, emoties, gedragingen en (beperkte) overtuigingen. De overdracht vindt plaats via (het DNA in) onze cellen in ons lichaam. Het geheugen van onverwerkte trauma’s en pijnen slaan wij op in onze cellen (cellulair geheugen) en kunnen wij weer doorgeven aan onze kinderen als we deze niet verwerken!
Je ziet dus wat een verantwoordelijkheid je draagt, om jouw trauma’s en pijnen te verwerken. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor jouw nageslacht!
Hier heb ik een autobiografisch boek over geschreven wat in 2019 op de markt kwam.
Meer informatie boek klik hier
Overgedragen trauma’s en pijnen kunnen dagelijks onbewust een trigger zijn in ons volwassen leven. Dit gebeurt wanneer we bijvoorbeeld de vinger niet op de zere plek kunnen leggen. Maar hier kun je wel achter komen, net zoals ik, toen ik mijn verleden en dat van mijn (voor)ouders ging verkennen op mijn 37e, want mij werd niets verteld.
Zo kwam ik achter mijn dubbel zware emotionele erfenis en ging ik ineens veel klachten, angsten en depressies begrijpen. Zo kon ik er iets aan gaan doen. Zo kon ik mijzelf langzaamaan bevrijden van mijn emotionele erfenis en de later in mijn leven opgelopen pijnen! Dit was jarenlang heel heftig en zal een ongoing process blijven; met ups en downs. Uiteindelijk meer ups dan downs..
Sommige pijnen uit mijn emotionele erfenis had ik letterlijk overgenomen en waren ook mijn pijnen. Andere pijnen uitte zich op een andere manier. Wanneer je dus naar mijn verleden kijkt zie je veel overeenkomsten met die van mijn ouders, maar ook voorouders!
Alles wat ik heb verwerkt is nu een litteken geworden. Het kan mij nog wel dagelijks triggeren en als ik hier geen aandacht aan zou geven, zelfs weer een open wond worden. Vandaar dat het ook belangrijk is om je emotionele erfenis te kennen.
De weg naar BEVRIJDING kan lang zijn, maar is niet onmogelijk!
Je hebt altijd de keuze; blijven lijden, of je leven gaan leiden en jouw pijnen en angsten onder ogen zien, te (door)voelen en daarna los te laten. Zo maak je letterlijk ruimte voor het nieuwe en jouw potentieel.
Voor mijn incarnatie koos ik dit gezin, deze familie, om familiewonden te mogen helen – liefde te mogen brengen – empathie te ontwikkelen en onvoorwaardelijke liefde. Ondanks dat ik het in moeilijke tijden soms best nog lastig kan vinden, ik ben immers mens, heb ik ook een dankbaar gevoel dat ik in deze familie heb mogen leren, en van personen in mijn eigen leven die mij ontiegelijk veel pijn hebben gedaan. Met veel vallen maar evenzoveel keren weer opstaan. Dankbaar ook dat ik dienstbaar kan en mag zijn bij het onderzoeken van de emotionele erfenis bij andere mensen tijdens hun zoektocht naar zichzelf!
Mijn strekking van dit artikel is deze:
Aan welke kant je ook staat – welke huidskleur, afkomst, sekse of overtuiging je ook hebt – of je nu dit of dat gelooft; ieder mens is tot afschuwelijke dingen in staat, tot het uitmoorden van miljoenen mensen aan toe, het buitensluiten en mishandelen van mensen.
In ieder van ons zit een (latente) duistere kant, zeker wanneer het voelen van pijn lang genoeg duurt en wij geen verantwoordelijkheid nemen voor het verwerken van onze pijnen, al dan niet overgedragen.
Laten we vooral niet wegkijken voor onze eigen duisternis (pijnen), laten we het vooral ook blijven benoemen. Laten we open blijven naar onze kinderen en geen gebeurtenissen meer doodzwijgen. Laten we geen geheimen meer hebben voor onze dierbaren. Laten we blijven luisteren naar elkaar, zonder iets te moeten terugzeggen. Laten we elkaar blijven respecteren, ook al heeft de ander een andere mening of visie. Laten we onszelf en de ander vergeven.
Begin bij jezelf te veranderen wat je in de buitenwereld graag veranderd wilt zien!
Maar laten we ook de collectieve duisternis niet uit het oog verliezen en blijven benoemen en bespreken. Laten we vooral niet wegkijken…..
Blijf bij jouw eigen waarden en normen en geef je grenzen aan wanneer deze worden overschreden. Dat is jouw goed recht.…en maak jouw eigen keuzes.
Laten we de taal van de Liefde spreken.
Ben je ook kleinkind van ‘foute’ ouders of voorouders? Je kunt eens kijken op de website www.werkgroepherkenning.nl wat zij voor jou kunnen betekenen.
Of misschien mag ik jou ondersteunen in dit proces, om samen jouw emotionele erfenis te ontdekken (dit hoeft natuurlijk niet oorlogsgerelateerd te zijn) en jou te helpen bevrijden van jouw (overgedragen) pijnen en of trauma’s. Lees hier meer 1 op 1 Word je eigen Master.
Hartegroet,
Monique Angèle van de Laar
Hieronder 2 krantenartikelen, maar er zijn er veel meer online te vinden.
- Uit een artikel in Trouw: lees hier Trouw
Onderzoeksstukken naar misstanden in interneringskampen zijn na 75 jaar vrijgegeven. Schokkende getuigenverslagen schetsen de oorlogstijd.
Wie het wilde weten kon het zien als hij er naar op zoek ging, maar wie weg wil kijken, keek weg.”
Mensen hebben persoonlijke verhalen nodig om de dieptepunten van het wangedrag na de oorlog goed te kunnen aanvoelen, denkt Romijn. “Zolang we er geen voorstelling van kunnen maken, negeren we het, denk ik. Zodra een verhaal een gezicht krijgt kunnen we er niet meer omheen.” Wat terug valt te lezen in de verslagen is dat de vernedering van vooral vrouwen structureel onderdeel was van de afrekening. “ Vrouwen zijn gemakkelijke objecten om te declasseren, op allerlei manieren”, zegt Romijn. “Mannen werden ook gemarteld en gepest. Maar vrouwen werden gepakt op hun vrouwelijkheid. Vrouwenlichamen werden gezien als eigendom van de mannelijke natie, die terug geëigend moesten worden nadat de bezetter ze ‘heeft gehad’.” - Uit een artikel in de Volkskrant: Lees hier Volkskrant
Vlak na de Tweede Wereldoorlog werden ‘foute Nederlanders’ bepaald niet zachtzinnig behandeld in de speciale detentiekampen.