Bevrijdingsdag – 5 mei – komt er weer aan.
Een dag voor velen om nooit te vergeten – om in ere te houden – zeker nu in deze crisistijd!

Voor mijn ouders en mij heeft bevrijding een andere betekenis. Helaas hebben mijn ouders nooit bevrijding gekend, de pijnen zaten/zitten te diep en goede hulp was er niet. Zelf ken ik bevrijding van mijn emotionele erfenis, te maken met o.a. het vreselijke oorlogsverleden van mijn (groot)ouders…

Toen ik terugkwam uit Zuid-Afrika, waar ik een tijd had gewoond en gewerkt met de lokale bevolking, moest ik weer helemaal opnieuw beginnen; huis vinden – inkomsten creëren – PT baan zoeken & praktijk opnieuw opstarten.
Ik was bijna 54 jaar! Zeker niet makkelijk en al helemaal niet op deze leeftijd, maar ik pakte mijn verantwoordelijkheden op. Inmiddels had ik m.i. voldoende levenservaringen opgebouwd en voelde dat het eerst de tijd was om mijn boek te schrijven. Het schrijven van dit autobiografische boek “Alles begint met DE EMOTIONELE ERFENIS van onze (voor)ouders, heeft het laatste stukje bevrijding in mijzelf opgeleverd. Dit, aangezien de (onverklaarbare) donkere wolk die jarenlang boven mijn hoofd hing, mede ten gevolge van mijn emotionele erfenis, nu is ‘verdwenen’. Hier bedoel ik mee dat ik van mijn open wonden littekens heb gemaakt en ik ze niet meer de overhand laat krijgen in mijn leven. In het kort is een emotionele erfenis, wat je naast fysieke kenmerken, erft van jouw (voor)ouders, zoals hun onverwerkte trauma ‘s en pijnen, die van generatie op generatie kan worden doorgegeven

EEN MOOIE AANMOEDIGING!

Houd vol liefste mensen,

HOOP

Wat is hoop en is hoop hetzelfde als verwachting?

Voor mij is hoop wensen dat iets gaat gebeuren en het dan ‘los te laten’, het de kans en ruimte te geven te laten ontstaan. Hierdoor verbind ik hier geen tijd aan, waardoor er zo weinig mogelijk negatieve factoren (gedachten) de kans kunnen krijgen mijn wensen te ondermijnen.

Voor mij is verwachten, letterlijk verwachten dat iets gebeurt en binnen een bepaalde tijd. De teleurstelling is dan ook groot wanneer iets (nog) niet gebeurt.

Maar er is geen zekerheid, in niets, alleen dat wat er NU is. Wat morgen brengt is nog onbekend, dus hoe kun je dan verwachten?

Hoe toepasselijk zijn deze zinnen uit mijn moeders dagboek van 2005 en (zoals ik het zie) vooral voor dit jaar 2020!
Wanneer je bang bent en je angst voelt, is vaak een eerste menselijke reactie bv om te vluchten – te vechten – of te verlammen. Dit zijn allemaal overlevingsmechanismen, aangeleerd (vaak onbewust) gedrag en meestal in je kindertijd. Destijds had dit als doel om jou te helpen bij pijnlijke situaties en kon je niet anders dan deze keuze maken. Maar als je deze angsten niet verwerkt, kunnen deze je nog steeds hinderen in je volwassen leven. Je wordt dan getriggerd zodra er een vervelende situatie plaatsvindt in je leven, zoals bv de huidige crisis en je angst voelt. Je gaat weer reageren zoals het kind wat je destijds was, vanuit het overlevingsmechanisme wat jij jezelf had aangeleerd. Je gaat dan vluchten, verlammen of vechten (of anders). Je komt niet verder in je leven en een depressie ligt op de loer! Vaak gaat angst ook gepaard met wantrouwen.

Wat is dit ‘emotionele erfenis’?
Waarom is dit bepalend voor de kwaliteit van je leven?

“Ik was als de dood voor mijn vaders zwarte laarzen met sporen. Ik kroop altijd onder de stoel als hij binnenkwam. Weet niet precies waarom. Mijn leven werd beheerst door angst.”

Dit zijn de woorden die mijn moeder in 2002 uitsprak over haar traumatische oorlogsverleden en haar gevangenschap in een Nederlands kamp vlak na WOII